Na enige vertraging…. Ik heb een paar nachtjes in het SJG te weert moeten blijven… Natuurlijk ook een reactie van mij… Eenzaam, moederziel alleen zat ik in die koude kille schemerige foyer van het SJG te wachten, Het harde telefoongerinkel doorbrak… na lang wachten… abrupt die doodse stilte… ‘Marnix Mulder’ was er op de display te lezen…. Ik nam op… Met Yvonne…. Klonk het aan de andere kant..???... ‘Hans… dit is speciaal voor jou’ zei ze… een oorverdovend gejuich, gefluit en gekrijs donderde door mijn trommelvliezen… dikke tranen sprongen in mijn ogen…. Ik had er toch OOO zo graag bij willen zijn… maar dit maakte toch zo veel weer goed…. Geweldig gewoon… ik wist gewoon niet meer hoe ik het had…. Wat gebeurde er nu ineens allemaal …. Toen de stem van Kiki van Aubel de presentatrice….’wil je nog wat zeggen??’ ….. tja ik was zo overdonderd… ik weet echt niet meer wat ik gezegd heb, wat ik had willen zeggen… is “natuurlijk iedereen bedanken, maar ook het feit dat het werk wat wij met z’n allen doen, juist nu zo belangrijk is… in een tijd van recessie en bezuinigen willen de mensen toch graag eens een avondje uit, om heerlijk ontspannen te kunnen relaxen, lachen, huilen…. Noem maar op… alles wat toneel te bieden heeft en daar werken wij met z’n allen heel erg hard voor…. Ga zo door…toi toi toi….” Nou ja… dat is er zeker niet uit gekomen… daarom bij deze….Beste Volhouders… “Hij is van en voor ons allemaal”.  Na dit telefoontje werd ik naar mijn kamer geroepen voor de laatste check-up van die avond… de bloeddruk zat op alarmerende hoogte, ze vroegen of ik me wel goed voelde… na enige uitleg… stuurden ze me weer naar beneden… de nachtploeg moest het later nog maar eens proberen…. Weer even later kwam er een mooie kleurrijke delegatie van onze vereniging de foyer binnen… allemaal in een mooie en blijde feeststemming… ik kreeg de felicitaties, de toneel kussen, de bloemen, de verslagen en natuurlijk het fantastische kunstwerk… weer kreeg ik een brok in mijn keel…. Het doet je zo goed, als je op zo een moment ziet wat mensen voor je doen en voor je over hebben… ook de mensen die er niet bij konden zijn, door hun telefoontjes en sms’jes..

De koude sfeer, het gebrek aan drank en hapjes konden dit feestelijk moment niet onderdrukken… we doen het snel eens stilletjes over…. Met z’n allen….

Ook de nominatie omschrijving vond ik heel bijzonder mooi, hieraan kan je zien, zonder mezelf nog eens op de borst te kloppen, dat deze mensen veel meer zien dan de gemiddelde kijker, zij zien de diepte, het werk achter de voorstelling, zij zien niet alleen het personage, maar ook de acteur die het uitvoert, zij weten hoe hard mensen moeten werken, hun best moeten doen om iets moois neer te kunnen zetten… daarom wil ik het hier ook even citeren…

Hans Kiggen in “steur mich gein bloome” van “De Volhouders” uit Stramproy

De hypochondrische Paul heeft een gesprek opgevangen van zijn huisarts en denkt dat hij binnenkort sterft. Zijn zorgen, zijn relativering en humor, zijn woede en verdiret, we zien het allemaal. Dat doet hij steeds met een prachtige natuurlijkheid. Altijd is hij geloofwaardig en heerlijk ‘Gewoon’. De balans tussen ernst en lach bewaakt hij goed en dat is in dit stuk geen gemakkelijke opgave.

Zijn spel is plezierig om naar te kijken, vooral omdat het hem geen enkele moeite lijkt te kosten!

Hier ben ik dus enorm trots op!!!

Tot slot wil ik iedereen nog eens bedanken, Regisseur Cor Bastiaans, mijn medespelers, alle medewerkers aan deze productie, alle kijkers en belangstellende, het LFA, de jury… iedereen…allemaal heel, heel erg bedankt voor alles … zo een opsteker doet je goed… en we gaan verder… met z’n allen… toch!!

Groetjes… Hans Kiggen

Kijk voor foto's etc. ook eens bij 'Recensies/Nominaties en bij foto's