Juryrapport De Volhouders

Voorstelling         Stilaan weurtj ’t Wintjer

Gezien                 21 maart 2010

Waar                    Stramproy

Jurylid                 Marnix Mulder

Als eerste moet ik zeggen dat de ontvangst van de Volhouders echt geweldig is. Heel hartelijk wordt ik ontvangen en De oude Thieu weet niet hoe snel hij mij van koffie moet voorzien.

Een dergelijke entree heb ik als erg fijn ervaren, dank daarvoor.

Nu de voorstelling.

De keuze voor dit stuk vind een erg goede geweest. Het heeft heel duidelijk een erg komische kant en daarnaast heeft het een melancholieke diepgang. De thematiek is zeer herkenbaar en de personages die opgevoerd worden zijn uit het leven gegrepen. In het huwelijk van knorpot Zjef en pietje precies Mieke lijkt de liefde geheel uitgedoofd.

Ik zeg bewust lijkt, al is het maar in één scene, in deze scene, de dans tussen Zjef en Mieke, laat zien dat beide wellicht niet met en niet zonder kunnen leven. Vanaf dit moment krijgen alle spelers meer diepgang en wordt de situatie steeds schrijnender. Ik vind dat de Volhouders van dit verhaal een mooie en boeiende voorstelling hebben gemaakt. Zeker ook door het sterke spel van Hans Kiggen verveel ik me geen moment, sterker, ik wordt geraakt door de vereenzaming van deze oude man en zijn buurman.

De vormgeving van het stuk is precies wat het zijn moet. Ik waan me echt in het huis van twee oudere mensen, geen poes pas maar netjes. Ook de kleding is efficiënt en klopt.

Een nadeel van de constante wisselingen van kleding is het feit dat de wisselingen soms erg lang duren. Het publiek krijgt de kans achterover te leunen en eigenlijk moet je daardoor het publiek steeds weer opnieuw een beetje voor je winnen. Tijdens de ietwat rumoerige versie die ik gezien heb droeg dat bij tot de wat onrustige en lacherige sfeer in de zaal. Je kan door inventief details te veranderen soms het zelfde verouderingsproces laten zien alleen sneller en je geeft je publiek niet de kans om af te haken.

Het spel was van alle spelers goed. Er wordt een zeer realistische speelstijl gehanteerd die steeds geloofwaardig is. Voor Hans, die toch de lach wat aan zijn kont heeft hangen is het lastig om de zaal een brok in de keel te bezorgen. Uiteindelijk slagen jullie daar wel in. De kaartscene tussen Zjef en buurman Bert  

is geweldig. Deze is tragisch en zeer geestig tegelijk. Het laat weer eens zien hoe dicht humor en verdriet bij elkaar liggen.

Wat mooi is om te zien is ook het fysieke spel. De behangscene is prachtig en hoe er met zijn drieën wordt om gegaan met de stijve rug van Zjef is ook erg geslaagd en heel grappig.

Nu maak je het jezelf niet makkelijk. Als het drama toeslaat en Zjef eerder een trieste dan een grappige figuur wordt, dan wil het publiek toch steeds de grappige figuur.

Om de tragiek er als het ware door te duwen moet je als groep erg hard werken en dat hebben jullie ook allemaal gedaan. Toch moet er bij een lastig maar toch ook een goedlachs publiek een schep bovenop. Dan moet je als speler meer sturen door wellicht door de afspraken heen te spelen. Ook al is Mieke een kleien muis, om haar verdriet voelbaar te krijgen bij het publiek, dan zal deze muis moeten brullen. Al is het maar een kort moment, je moet proberen het publiek als het ware te straffen voor de makkelijke lach. Vergelijk het met een rijke heer zien uitglijden over een bananenschil, je eerste reactie zal lachen kunnen zijn totdat je ziet dat hij heftig uit zijn hoofd bloedt. Een dergelijke resolute actie van welke speler dan ook had het publiek misschien wat meer op haar hoede gemaakt.

Als de voorstelling het wilkan je de tragiek het publiek opdwingen, of ze willen of niet, ze moeten overstag.

Ook de rol van Bert vond ik erg sterk. Jan van Dael speelt exact de buurman zoals ik hem mij voorstel.

Hij incasseert subtiel alles wat hem door Zjef wordt toegeworpen. In de familiescène speelt hij zeer sterk de buitenstaander die ongewild betrokken wordt in een klein familiedrama. Er zit een prachtige rust in zijn spel, wat uiteindelijk uitmondt in een geweldige kaartscene waarin beide mannen ondanks de eenvoudige tekst de aftakeling voelbaar maken.

Kortom, een prima voorstelling. Er zijn veel momenten die nog door mijn hoofd gaan.

Tot slot nog een klein puntje. Als Zjef uiteindelijk alleen op het podium blijft zitten heb je een mooi theatraal einde, ook de langzame fade-out is goed en dan komt Jan Smit.

Zeker na de mooie Vivaldi die ik eerder hoorde moet er toch een mooiere oplossing zijn om dit eindlaatje echt te laten bekijven. Het publiek kan het hebben, geloof me.

Het is een prachtige avond geweest waar ik oprecht van heb genoten. Dank voor deze voorstelling en heel veel plezier en succes bij de volgende.